De bijstandsmoeder als boodschappenfraudeur. Terecht dat er ophef over is. Rutger Bregman en anderen schrijven hier al jaren over, ook terecht. Maar Rutger staat nu “paf” van de massale ophef en ziet het als “na-oorlogse verzet”. Als fan en medestrijder heb ik drie overwegingen met hem gedeeld, ben benieuwd wat jullie denken.. Deugen de meeste mensen nou wel of niet…?
- De meerderheid volgt gewoon de norm, helemaal als deze ogenschijnlijk objectief is, bevroren in regelgeving en bureaucratie. Dat doet men ook als de norm niet rechtvaardig is voor iedereen. Dat verklaart bijvoorbeeld waarom onze winkelmandjes worden gevuld door miljoenen mensen tot slaaf gemaakt, met hongerlonen, of in kinderarbeid. De ophef nu, is precies dat wat je zou willen, langzaam verschuift de norm, men kijkt in de spiegel. En schrikt.
-
Rutger legt onrecht vaak briljant en genadeloos bloot, maar loopt (gelukkig) voor op de collectieve norm. Hij heeft hier wel de ruimte voor, wat helaas een luxe is die de deugende meerderheid zich niet kan permitteren. Het is niet verwonderlijk dat de meerderheid wat later wakker wordt. Hij kijkt al weer in de achteruitkijkspiegel…
-
De na-oorlogsmetafoor suggereert dat het nu voorbij lijkt te zijn, terwijl onrecht zo banaal en extreem diepgeworteld is, dat dit nog maar een relatief redelijke uitwas is helaas. En het leidt af van de grootschalige herinrichting van de wetten en regels die noodzakelijk is, zodat normen rechtvaardiger worden.